| case | function | level |
| nominative | subject | clausal |
| accusative | direct object | clausal |
| genitive | possession | phrasal |
| dative | indirect object | clausal |
Þeir hǫfðu drepit þá alla. Eiríkr konungr gladdi hana. Síðan leiddi hann mik á tal. Ek sá gersimar þær, er Atli konungr sendi okkr. Mik dreymdi um hana í nótt. Mik grunar, at eigi sé svá sem mér er til kennt.
Stóð þessi orrosta fjóra daga. Þat var eina nótt, er konungr svaf á dreka sínum í lyptingu, at honum þótti sem dreki mikill flygi útan af hafinu. Ormarr reið dag ok nótt. Blót-Sveinn var þrjá vetr konungr yfir Svíum.
Hann gaf Birni gullhring þann, er stóð hálfa mǫrk.
Ok nú segir Ívarr, at hann hafði sent landveg riddaralið. Fell annan veg fótahlutr, en annan hǫfuðit. Nú ferr hann heim um kveldit.
Þá hǫll kallaði hann himnaríki. Stefnir hjó hann banahǫgg.
Þriði sonr Hrólfs hét Hǫrðr, faðir Kára, fǫður Hǫrða-Knúts. Eptir þetta sendir Eiríkr konungr menn á fund Hrólfs konungs.
Henni varð þat fyrir, at hon bítr einn þeira til bana. Skaði var ríkr ok mikill fyrir sér, en þó var Sigi þeira enn ríkari ok ættstærri.
Hann var fimmtán vetra gamall. Hon var allra kvenna vænst. Álfr var manna gerviligastr.
Þeir víkingarnir hǫfðu fengit konungi tveggja daga frest at safna liði. Mun konungr þessi eigi svá mikils máttar, at hann sigri dýrit. Þá býð ek þér til leiks at þriggja nátta fresti.
Hann var í rauðum skarlatskyrtli. Ef Án hefir undan komizk, þá legg ek þrjár merkr silfrs til hǫfuðs honum.
Magnús var til konungs tekinn yfir Noregs ríki. Askr Yggdrasils drýgir erfiði meira en menn viti.
Dative of interest
Haraldr konungr gaf honum ey þá, er Þruma heitir.
Engi þeira hlíf dugði þeim meir en brunnit hálmstrá.
Hverf þú við, ef þér hugr dugir.
Írakonungr kvað hann þat kjósa, er honum gegndi verr ok liði hans.
Þá hefi ek lítil fǫng á at hjálpa þér.
Bjargaði hann konunginum.
Þá heilsaði hon Eiríki konungi.
Þórir fagnaði henni vel.
Unni Bjǫrn henni mikit.
Þér er orðinn Óðinn til gramr, ef þú Ásmundi allvel trúir.
Ekki má vápn skeðja henni.
Ek banaða henni með þeim hætti, at ek braut í henni hrygginn við stein.
Eymundr sitr nú í ríki sínu; skipar því ok stýrir, sem konungar eru vanir.
Eymundr kvað alla skyldu honum þjóna innan hallar.
Hverr veldr eldi, hverr orrostu?
Honum líkaði stórilla.
Fóru þeir þangat, sem þeim líkaði.
Ef vér hǫfum þat nokkut talat, at yðr mislíki, þá mun þat satt sem mælt er, at ǫl er annarr maðr.
Samir eigi draugum dýrt vápn bera.
Náir Oddr því einu fé, sem ofan liggr á hellunni.
Nú fylgir karl honum í stofu.
Þeir Engilbert ok Rauðam mættu Hrólfi þegar í fyrstu, þá orrostan festisk.
Tók Gizurr fǫrunaut Ǫgmundar ok hélt honum.
Nú hætta þeir þessu tali.
Lýkr hér nú sǫgunni.
Þeir léttu eigi fyrr sínni ferð, en hverr kom til síns heimilis.
Hlýð þú boði mínu.
Þat er þér blíðara en brimis dómar.
Bjǫrn ǫfundaði þat mjǫk, at Illugi var svá kærr Sigurði konungssyni.
Nú er hann gǫfgaðr af englum ok vegsamaðr af mǫnnum, en leiðr djǫflum.
Gramr er yðr Óðinn.
Hefir mér gramr verit góðr í draumi.
Vit hǫfum þat svarit báðir, at hvárr skyldi ǫðrum trúr ok hollr.
Kalla má, at lítill mannskaði væri at Sjóð, þó at mér væri skyldr.
Stjúpr vartu Siggeirs, látt und stǫðum heima, vargljóðum vanr á viðum úti.
Hengu ormar ǫllum megin á honum.
Angantýr var líkr feðr sínum at skaplyndi. Hann var hverjum manni hagari. Hann var líkari jǫtnum en mǫnnum.
Vel kann hann sverði at beita ok spjóti at skjóta ok skapti at verpa ok skildi at halda, boga at spenna eða hesti at ríða.
Kvíði eg eigi því ef eg lifi.
Ingibjǫrg reiddisk þessu mjǫk.
Hann var þá sárr mǫrgum sárum.
Þórir hét son Beinis ok var tveim vetrum ellri en Sigmundr.
Hví býðr þú trǫlli þessu hér at vera?
Nú má ek segja yðr, hví at ek em Norna-Gestr kallaðr.
Hann hefir því óvirðuligar niðr komit.
Þat var mark í auga honum, at svá var sem ormr lægi um sjáldrit, ok því var hann kallaðr Sigurðr ormr í auga.
Dative of respect
Hann var mikill vexti. Hann var allra manna fríðastr sýnum. Hon er vel viti borin.
Illr fugl er þat, sem hér á bæli, því at hann venst á, dag eptir dag, at stela brott kjǫti mínu nýsoðnu. Þat er líkara, at sá hafi fleira frá yðr stolit en þessu einu. Hann spurði, hverir svá djarfir væri, at stela vildu hafri drottningarinnar. "Ræntu mik þeim þá eigi," sagði Egill.
Ek hefi barizt hundrað sinnum, ok hefi ek haft stundum meira lið, en stundum minna.